Doom serisi uzun zamandır, ikonik film müziklerini duyduğunuz veya imza şeytani görüntülerini gördüğünüz andan itibaren belirgin bir bağlantı olan metal müzik dünyasıyla iç içe geçti. Oyunun estetiği, alevler, kafatasları ve şeytani yaratıklarla dolu, Iron Maiden konserinin görsel yeteneğini yansıtıyor. Ağır müzikle yapılan bu bağ, her ikisi de franchise'ın 30 yıllık tarihi üzerinde birden fazla yeniden icat geçiren Doom'un oyununun yanında gelişti. Doom, thrash metal köklerinden, en son taksitte Doom: The Dark Ages, güçlü metalcore etkileri sağlayan çeşitli metal alt türlerden geçti.
1993 yılında, orijinal Doom'un film müziği 80'lerin sonunda ve 90'ların başındaki metal sahnesinden yoğun bir şekilde çekildi. Ortak yaratıcı John Romero, Pantera ve Alice gibi grupların E3M1'den "Untitled" gibi parçalarda belirgin olan etkilerini açıkça kabul etti: Pantera'nın "Savaş Ağzı" na çarpıcı bir şekilde benzer bir riff içeren. Daha geniş kıyamet skoru, metallica ve şarbon seslerini yineleyerek, oyuncuları Mars'ın koridorları aracılığıyla oyunun hızlı tempolu eylemiyle eşleşen bir aciliyet duygusu ile yansıtarak thrash alt türünü kucakladı. Besteci Bobby Prince'in zamansız film müziği oyunun unutulmaz silah oyununu mükemmel bir şekilde tamamladı.
Doom: The Dark Ages - Oyun Ekran Görüntüleri
6 resim 
On yılı aşkın bir süredir, Doom'un müziği, 2004'te deneysel Doom 3 ortaya çıkana kadar oyunuyla senkronize olmaya devam etti. Bu hayatta kalma korkudan ilham alan oyun, daha yavaş, daha kasıtlı bir hız getirdi ve yeni bir ses gerektirdi. Kimlik yazılımı yeni bir ilham aradı ve Trent Reznor başlangıçta ses tasarımı için düşünülürken, sonuçta ana temayı oluşturan Chris Vrenna ve Clint Walsh'du. Tool'un "Lateralus" u anımsatan çalışmaları, Doom 3'ün bilimkurgu korku ortamına uygun bir şekilde ürkütücü bir zemin sağladı. Ticari başarısına rağmen, Doom 3'ün tasarımı, seri içinde 2000'li yılların başlarında FPS oyunlarının daha geniş evrimini yansıtan bir anomali olarak görülüyor.
Gelişim zorlukları döneminden sonra Doom, 2016 yılında tam bir revizyonla geri döndü. Yönetmenler Marty Stratton ve Hugo Martin, diziyi köklerine geri getirdiler, Mick Gordon'un film müziği alt bas frekansları ve kalpli bir deneyim yaratan beyaz gürültüye sahip. Doom 2016'nın genellikle oynanabilir bir djent albümü olarak tanımlanan skoru, video oyunu tarihinde en çok ünlülerden biri oldu. O zamanki zorluk, 2020'de Metalcore türüne daha da eğilen Doom Eternal ile bunu aşmaktı ve Geter Me the Horizon ve Mimarlar gibi grupların etkisini yansıtıp. Son karışım konusunda bazı tartışmalara rağmen, Gordon'un etkisi yadsınamazdı ve ezici arızaları elektronik unsurlarla harmanladı.
Doom: Karanlık Çağlar, Ebedi'nin hızlı tempolu eyleminden daha kasıtlı bir hıza geçerek, Kaptan Amerika benzeri bir kalkan ve büyük mekaniklere sahip yeni bir bölüm sunuyor. Hareketi bitirerek hazırlanmış olan film müziği, hem geçmiş hem de şimdiki metal etkilerinden çekilir ve çalınan ağır bozulmaları orijinal kıyametin anımsatan thrash benzeri unsurlarla harmanlayarak. Bu evrim, modern metaldeki daha geniş eğilimleri yansıtır ve bantlar türler arasında denemeler yapar.
Doom olarak: The Dark Ages, dizinin mirası üzerine inşa etmeyi vaat ediyor, oyunun savaş ve film müziğinin çekiciliğinin merkezinde olmaya devam edeceği açık. Mitolojik yaratıklara binmek ve dev mekanikleri pilotluk gibi yeni oyun öğeleri ile Doom, köklerine sadık kalırken sınırları zorluyor. Heavy Music ve Doom'un son taksitindeki heyecan, hayranların Mayıs ayında dört gözle beklemek için silahlı ve potansiyel olarak yeni bir favori metal albümü ile heyecan verici bir deneyim olduğunu gösteriyor.
