Mayroong isang pivotal na eksena sa Twin Peaks pilot na sumasaklaw sa kakanyahan ng pang -araw -araw na buhay, na naglalabas sa isang high school kung saan ang isang batang babae ay sumisigaw ng isang sigarilyo, ang isang batang lalaki ay tinawag sa tanggapan ng punong -guro, at ang pagdalo ay nasuri sa klase. Ang eksena ay nagbabago nang malaki kapag ang isang pulis ay pumapasok at bumulong sa guro, na humahantong sa isang hiyawan at isang mag -aaral na sumisibol sa buong looban sa labas. Habang nakikipaglaban ang guro ng luha, ang camera ay nakatuon sa isang walang laman na upuan, na sumisimbolo sa biglaang pagsasakatuparan sa mga mag -aaral na ang kanilang kaibigan na si Laura Palmer, ay patay. Ang sandaling ito ay quintessential David Lynch, mahusay na pinaghalo ang mundong sa hindi mapakali, isang tanda ng kanyang trabaho.
Ang henyo ni Lynch ay nakasalalay sa kanyang masusing pansin sa mga detalye ng antas ng ibabaw, na ginagamit niya bilang isang canvas upang galugarin ang mas malalim, madalas na nakakagambala sa mga undercurrents. Ang eksena ng Twin Peaks ay hindi lamang nakakakuha ng temang ito ngunit nagsisilbi rin bilang isang microcosm ng paggalugad ng karera ni Lynch ng hindi mapakali sa ilalim ng ordinaryong. Gayunpaman, hindi lamang ito ang pagtukoy ng sandali sa kanyang malawak na oeuvre. Ang mga tagahanga ni Lynch, ang bawat isa ay iginuhit sa iba't ibang mga aspeto ng kanyang trabaho, ay maaaring magtaltalan kung aling eksena o pelikula ang pinakamahusay na kumakatawan sa kanyang estilo. Ang pagkakaiba -iba sa interpretasyon ay binibigyang diin ang natatangi, personal na mga manonood ng koneksyon sa kanyang sining.
Ang salitang "Lynchian" ay naging magkasingkahulugan ng isang nakapangingilabot, parang panaginip na kalidad na tumutol sa madaling pag -uuri, katulad ng tao mismo. Ito ay isang testamento sa kanyang nag -iisang tinig sa sining, na katulad sa iba pang mga maalamat na deskriptor tulad ng "Kafkaesque." Ang apela ni Lynch ay multifaceted, naiiba ang resonating sa bawat tagahanga, ngunit kinikilala sa buong mundo para sa hindi nakakagulat na pang -akit.
Para sa maraming mga taong mahilig sa pelikula, ang panonood ng Eraserhead ni Lynch ay isang ritwal ng pagpasa. Pagkalipas ng mga dekada, nagpapatuloy ang tradisyon, tulad ng ebidensya ng karanasan ng isang tinedyer na anak ng isang tagahanga, na, kasama ang kanyang kasintahan, ay sumuko sa kambal na mga taluktok sa kanilang sariling pagsang -ayon. Ang walang katapusang kalidad ng gawain ni Lynch ay karagdagang naka -highlight sa Twin Peaks: Ang Pagbabalik , kung saan ang silid -tulugan ng isang bata ay nagtatanggal ng isang 1956 aesthetic, juxtaposed laban sa isang dystopian na salaysay na si Lynch lamang ang maaaring maglihi.
Ang diskarte ni Lynch sa pagbabalik ay sumuway sa mga uso na hinihimok ng nostalgia ng Hollywood, na pinili sa halip na ibagsak ang mga inaasahan sa pamamagitan ng hindi muling pagsusuri sa mga pangunahing character ng serye sa isang tradisyunal na paraan. Ang pagtanggi na ito upang umayon ay quintessentially Lynchian. Kahit na siya ay nag -vent sa mas maraming pangunahing teritoryo kasama si Dune , ang natatanging pangitain ni Lynch ay nanatiling maliwanag, sa kabila ng kaguluhan ng pelikula, tulad ng detalyado sa aklat ni Max Evry, isang obra maestra sa pagkabagabag .
Ang kagandahan ng imahinasyon ni Lynch, maging sa nakakagambala o nakakaantig, ay hindi maikakaila. Ang elepante na tao , ang kanyang pinakamalapit na brush na may mainstream na pag -amin, ay isang madamdaming paggalugad ng sangkatauhan na itinakda laban sa isang likuran ng kalupitan sa lipunan. Ang timpla ng maganda at hindi mapakali ay isang paulit -ulit na tema sa gawa ni Lynch, na naipakita sa mga pelikulang tulad ng Blue Velvet , kung saan ang isang tila walang imik na bayan ay nagtatago ng isang madilim na underbelly.
Ang impluwensya ni Lynch ay higit pa sa kanyang mga pelikula. Ang kanyang trabaho ay nagbigay inspirasyon sa isang bagong henerasyon ng mga gumagawa ng pelikula, mula sa Jane Schoenbrun na nakita ko ang TV glow sa The Lobhouse ni Yorgos Lanthimos, Robert Eggers's The Lighthouse , at Midsommar ni Ari Aster. Ang bawat isa sa mga direktor na ito ay nag -tap sa surreal, hindi mapakali na kalidad na tumutukoy sa sinehan ng Lynchian. Maging sina Quentin Tarantino at Denis Villeneuve ay kinilala ang epekto ni Lynch sa kanilang trabaho.
Si David Lynch ay maaaring hindi ang paboritong filmmaker ng lahat, ngunit ang kanyang impluwensya ay minarkahan ang pagtatapos ng isang panahon. Ang kanyang mga pelikula, na madalas na nagpapalabas ng isang pakiramdam ng nostalgia habang ginalugad ang hindi nakikita, ay patuloy na nagbibigay inspirasyon at hamon. Habang tinitingnan natin ang hinaharap, nananatili tayong mapagbantay para sa mga "Lynchian" na sandali na nakagugulo sa ilalim lamang ng ibabaw.
