Hoewel de nieuwste film van Ryan Coogler * zondaars * op het eerste gezicht verschijnt als een aangrijpend verhaal over vampier horror, is het de rijke culturele en historische textuur van de film die het onderscheidt als een echt originele filmervaring. Set in Mississippi uit de jaren 1930, * zondaars * weeft Afro-Amerikaanse blues ingewikkeld in een ingrijpende controversiële label 'The Devil's Music' door religieuze figuren-in zijn verhaal, met behulp van het genre als een krachtige lens om de levens te verkennen van zijn overwegend zwarte ensemble cast, geleid door Michael B. Jordan in een dubbele rol als Twin Brothers Rook en Stack.
In zijn enthousiaste recensie van zondaars voor IGN merkt Eric Goldman op hoe integrale muziek is voor het DNA van de film: "Beyond the Blood Thing Vampires Crave, * zondaars * pulsen met muziek, beginnend met de blues die Sammie [Miles Caton] en Delta Slim (Delroy Lindo) worden aangenomen om te rooken en Stack's Club." Coogler gebruikt deze muzikale basis om dieper in te gaan op de universele emotionele kracht van muziek in generaties en culturen. Zoals Goldman opmerkt: "Coogler gebruikt het om te onderzoeken hoe muziek mensen bindt, zelfs als ze zich niet bewust zijn van zijn afkomst."
Dit thema reikt verder dan blues in Ierse volkstradities, belichaamd door Remmick (gespeeld door Jack O'Connell), de charismatische vampierleider. Zijn karakter dient als een fascinerend contrapunt voor de bluesgestuurde menselijke wereld, waarbij parallellen worden getrokken tussen de geschiedenis van de twee culturen van onderdrukking en veerkracht. Beide muzikale vormen ontvangen dramatische, emotioneel geladen uitvoeringen in de film - in elkaar staande stukken die, zoals Goldman beschrijft, * zondaars * een "muzikale aangrenzende" kwaliteit geven en het publiek in staat stellen te voelen hoe diep muziek weergalmt door tijd en geheugen.
Coogler maakt gebruik van deze twee verschillende muzikale tradities-Afrikaans-Amerikaanse blues en Ierse mensen-om gedeelde worstelingen onder koloniale systemen te verlichten. Elk genre wordt een voertuig voor het vertellen van verhalen, identiteit en weerstand, met opvallende scènes die de lijnen vervagen tussen verleden en heden, realiteit en mythe.
IGN: Kun je praten over wat bluesmuziek betekent voor deze wereld en deze personages?Ryan Coogler: The Blues is een bevestiging van de volledige mensheid. Het bestaat naast kerkmuziek - de ziel versus het vlees. Terwijl kerkmuziek vaak pijn en verlangen bewerkt, omarmt Blues ze. Het erkent lijden, seksualiteit, woede en imperfectie zonder oordeel. Dat is de reden waarom de juke joint zo'n heilige ruimte wordt - het is waar mensen zichzelf kunnen zijn, hun verlangens kunnen uiten en het leven kunnen vieren ondanks ontberingen. Er is geen hypocrisie in de blues; Het accepteert je zoals je bent. Dat is ongelooflijk krachtig, vooral voor mensen die historisch hun volledige menselijkheid zijn ontzegd.
IGN: Wat is uw mening over de vampiergemeenschap? Ze brengen mensen uit verschillende achtergronden samen, maar functioneren als een collectief in plaats van individuen. Hoe zie je die dynamische afspelen?
Ryan Coogler: Ik wilde dat de film van het publiek zou horen. Welke interpretaties kijkers ook brengen, ze zijn geldig. Maar persoonlijk was het schrijven van Remmick een van de meest bevredigende ervaringen die ik met een schurk heb gehad - bijna zo persoonlijk als Killmonger in *Black Panther *. Ik vond het geweldig om hem te ontwikkelen als een meester -vampier die op een manier verschijnt, maar dat hij onthult als iets heel anders. Zijn relatie met ras, identiteit en gemeenschap is complex en het publiek zien ontdekken dat reis speciaal wordt.
25 beste vampierfilms aller tijden
26 afbeeldingen 
IGN: Twee van mijn favoriete momenten zijn de grote muzikale set-stukken-de juke joint scene en de latere vampiersequentie. Ze zijn onvergetelijk.
Ryan Coogler: Die scènes zijn de hartslag van de film. Ze gaan over gemeenschap, liefde en verzet tegen onderdrukkende krachten. Deze mensen kregen vreugde, expressie en vrijheid ontzegd - maar muziek gaf hen een manier om het terug te winnen. Het kijken naar die scènes was elektrisch samenkomen. Ik wilde dat gevoel van verwondering heroveren dat je voelde dat je iets voor de eerste keer iets baanbrekends zag-als een drive-in in de jaren 90 en het zien van een dinosaurus naast een jeep voor het eerst. Dat is het gevoel dat ik wil dat het publiek krijgt van *zondaars *.
Zondaarsgalerij
12 afbeeldingen 
IGN: De Juke Joint Scene wordt opgenomen als een enkele continue take. Visueel voelt het tijdloos aan. Wanneer besloot je met zo'n tijd te spelen?
Ryan Coogler: Dat idee kwam tijdens het schrijfproces. Alleen vampirisme was niet genoeg - ik had andere bovennatuurlijke elementen nodig om de verhalen te verheffen. Cinema heeft het unieke vermogen om het publiek te laten voelen wat de personages ervaren. Ik wilde dat transcendente moment vastleggen wanneer een uitvoering zo hard raakt dat het voelt alsof je je lichaam verlaat. De Juke Joint -cultuur ontstond omdat mensen vrijheid werden ontzegd, maar door muziek konden ze zich over generaties verbinden. Dat is wat ik visueel probeerde te laten zien.
IGN: Later is er nog een ongelooflijk muzikaal moment, dit keer vanuit het perspectief van de vampieren, geworteld in traditionele Ierse volksmuziek.
Ryan Coogler: Ierse volksmuziek heeft hetzelfde soort contrast als Delta Blues - het combineert verdriet en energie op een manier die tegenstrijdig maar toch mooi aanvoelt. Nummers als "Rocky Road to Dublin" vertellen hartverscheurende verhalen met wild enthousiasme. En dat is precies wat Remmick en zijn volk belichamen. Ze begrijpen worsteling, ze weten hoe ze met monsters moeten vechten, en ze weten hoe ze betekenis kunnen verbergen in gewoon zicht. Net als de mensen vinden ze kracht in eenheid, in muziek en in viering - zelfs in het licht van tragedie.
IGN: Dus het gaat over veerkracht.
Ryan Coogler: Precies. Bij de begrafenis zijn we verdrietig, maar we dansen. Dat is de Afrikaanse cultuur. Dat is de Ierse cultuur. We gaan niet huilen - we gaan een feestje gooien. We laten ze ons niet laten breken. Dat is de geest achter zowel de blues als de volksliedjes. En dat is wat * zondaars * meer maakt dan alleen een vampierfilm. Het is een film over overleven, identiteit en de muziek die ons allemaal verbindt.
